KENDİMLE KALAKALDIM...

yagmurlu gunler ne zamana günese doner
kalbimizdeki acı elbet bır gun bıter
kader mı cizer
hayellerdeki tuali
yaslarım mı bunalık yapar renklı dunyamı
bir melegin ölümü
inanması zor olan seylere inanmamak
arkadasımın topragını avuclamak
yanımda olan arkdasıma sarılmak
onun yoklugunda hayellerle avunmak
ihtimaller olmak yada olmamak

ihitmallerde yok olmak
cocuklugumun arkadası yarım kalan hasret acısı
sen ordayken vurur kalbıme gıdsının sancısı
sabahları kalktıgımda sessizligin fırtınası
bos hayat kımıne gore hos hayat
üzüntülerimle doldu hayat
ayazlar üşütmez benı
ayazlar geri getirebılırmı seni
bir hayal pesinde kostururum
olumlu yada olumsuz yaratırım

bır tokat vurur yüzüme cilvenın en agırıyla
uyanırım hayellerimden yapa yalnız anılarınla
topraklar cicek acar kacarlar kotulukler cennette bulusur ruhlar
aklın ucundan gecer mı yada takılırmı gıdenler
ben tek degildim verdım arkdasımla el ele
bır dua bır söz işledım aklımda
ellerimi acarım dualarımda orhanım
sayfalarda bulustu sözlerim
baglanmıs mı hayat ince bır ipe
ihtimallar alıp goturumu cennete

gecmısı sarsam geriye ihtimalleri yasamla baglasam
yapamam ben bır kulum umutsuzum
uğruna direndım olasılıklarla avundum
anılarımı dınledım agıtlarımı engelleyemedım
haykırıslarımla butunlestım
hayat bır kere daha gercegi gösterdi
VE BEN KENDİMLE KALA KALDIM...