ANAM...

Düşünüyorumda anam olmasa ne yapardım acaba anasızlık en büyük acıdır. Kimse sevmez ana gibi kimse sana değer vermez onun gib hani varya Kibariye’nin şarkısı
“Biz bize yaşarken geldik oyuna
Eller kadir kıymet bilmiyor Annem
Senin kadar kimse sevmiyor Annem” Ne güzel söylemiş ama evet doğru anamız kadar kimse sevmiyor onun kadar kimse bize değer vermiyor. Kız arkaşın sana “SENİ SEVİYORUM”der bunu herkes der sana ama severmiler seni gerçekten acaba ama analar işte onlar öyle değiller sevmeyi bilen ve sana gerçekten değer verenlerdenler.Bi başkadır ana sevgisi anasız kaldığınızı düşünsenize hayalini kurmak bile çok acı verici. Annemden 1 saat uzak kalınca özlüyorum onu bide onsuz kalsam hayır hayır düşünemiyorum öyle bir şey RABBİM gecinden versin böyle bişeyi asla vermesin diyemiyeceğim çünki “HER CANLI ÖLÜMÜ TADACAKTIR” Abim gibi sevdiğim bir abim anlatmıştı : “ Askerden kaçtım kız arkadaşım için ve teskerimi aldıktan sonra hapise düştüm 1 ay ve babamla konuşmuyoruz hapishanemde Muş’ta annem çalışıp edip yol parası biriktirip sırf beni görebilmek için ta Bursa’dan kalkıp Muş’a geldi ve onu gördüğümde o kadar çok ağladımki o demir parmakların dışında bense içinde onu bi kere bile öpemeden yüzünü bile okşayamadan gitti ve o kadar çok ağladımki oysaki annemin buraya kadar geleceği hiç düşünmemiştim hep arkadaşlarım gelicek hayaliyle yaşıyordum oysaki hiç biri bir telefon bile açmadı.” İşte ana yüreği. Yaşamımda en çok sevdiğim kişidir ANNEM…